بیمار شما برای مدتی با ایمپلنت خود مشکلی نداشته است و شما همه تلاش خود را کرده اید تا همه دستورالعمل های لازم را به درستی بدهید تا به خوبی از آن مراقبت کند، از جمله مسواک زدن، کشیدن نخ دندان، استفاده از واتر پیک- اما هیچ یک از آنها فایده ای نداشته است. هر تصویر رادیوگرافی روند تحلیل ارتفاع استخوان را نشان می دهد. دندانپزشک به بیمار اطلاع می دهد که ایمپلنت “با شکست مواجه شده است” و مجبور خواهد بود آن را خارج کند. سپس با این پرسش های بیمار مواجه خواهد شد:

“چرا ایمپلنت من با شکست مواجه شد؟”

“این که درد نداشت. آیا می توان آن را نجات داد؟”

“آیا می توان ایمپلنت دیگری کار گذاشت؟”

“اگر ایمپلنت جدیدی دریافت کنم، آیا آن نیز با شکست مواجه خواهد شد؟”

اگر تیم دندانپزشکی شما مطمئن نیست که چطور به این پرسش ها پاسخ بگوید، شما تنها نیستید.

گرچه اکثر ایمپلنت های دندانی با موفقیت همراه هستند، پاسخ پرسش “چرا ایمپلنت با شکست مواجه شد؟” پیچیده است. تحقیقات علمی مربوط به عوامل خطر برای شکست ایمپلنت های دندانی محدود است… درمان عوارض جانبی بیولوژیکی و ایمپلنت های دندانی که با شکست مواجه می شوند، فاقد اعتبار علمی سیستمیک هستند و اساساً بر اساس تجربیات و مداخلات از یافته های آزمایشگاهی بر اساس آزمایش و خطا است. از شواهدی که بدست آمده اند، می توان به عوامل خطر شایع پی برد: ” نوع ایمپلنت، فرایند جراحی، آناتومی، سلامت سیستمیک، اکلوژن، میکروبیال بیوفیلم، واکنش ایمنی- التهابی میزبان، و ژنتیک”. با این حال، بسیاری از اینها می توانند به حداقل رسانده شوند اگر همه عواملی که منجر به شکست ایمپلنت شده اند هنگام طراحی درمان مد نظر قرار گرفته شده باشند. با موفقیت و معروفیت رو به رشد ایمپلنت های دندانی به عنوان یک گزینه درمان بلند مدت استاندارد، نیاز به درک عوامل دخیل و ارتباط آنها با شکست ایمپلنت های دندانی نیز وجود خواهد داشت.

دو نوع شکست ایمپلنت وجود دارد: شکست زود هنگام و شکست دیر هنگام. شکست زود هنگام شکستی است که بین سه تا چهار ماه نخست پس از کاشت ایمپلنت های دندانی رخ می دهد و به دلیل عدم جوش خوردن ایمپلنت با استخوان اطراف خود (اسئواینتگریشن) رخ می دهد. هنگامی که به فکر جایگذاری یا تعویض ایمپلنت های دندانی هستید، متخصص و بیمار باید خطرات را برای شکست زود هنگام بررسی نمایند. این خطرات عبارتند از:

بیماری خود ایمنی

(دیابت، آرتریت روماتوئید) که در آنها بدن ایمپلنت را به عنوان یک جسم خارجی پس می زند.

داروهای بیس فسفونات

که پس از جایگذاری ایمپلنت های دندانی می توانند روی رشد استخوان حمایت کننده تأثیر بگذارند.

فشار خون پایین

در نتیجه تأثیر داروها یا کشیدن سیگار

فشار بیش از حد روی دندان

وقتی فشار بایت به جای دندان های مجاور روی ایمپلنت متمرکز باشد، معمولاً شکست ایمپلنت زمانی رخ می دهد که روکش به خوبی قرار نگرفته باشد، دندان در قسمت عقب دهان قرار گرفته باشد و نیروی بایت زیاد باشد، بیمار دندان قروچه داشته باشد، یا بریج ایمپلنت خیلی بلند باشد.

پس زدن جسم خارجی

وقتی بدن اجازه نخواهد داد پیوند اتفاق بیفتد، و ایمپلنت را با فشار خارج می کند.

آلرژی ها

آلرژی به اجزاء ایمپلنت می تواند اتفاق بیفتد. ایمپلنت ها آلیاژهای تیتانیومی هستند و حاوی مقادیر جزئی نیکل هستند که ممکن است منجر به بروز حساسیت شوند. ممکن است بیمار از سوزش یا ضربان زدن در محل کاشت شکایت داشته باشد.

نوع ایمپلنت

انواع مختلف ایمپلنت های دندانی در حال حاضر در دسترس هستند، و همه آنها مزایا و معایب خود را دارند. هر بیمار از نظر موقعیت خود منحصر بفرد است و این باید هنگام انتخاب نوع ایمپلنت مد نظر قرار بگیرد. سطوح ماشینی شده در مقایسه با دیگر گزینه های موجود عملکرد ضعیف تری داشته اند، از جمله سطوح زبر شده، تیتانیوم با پوشش اکسید، با پوشش کلرهگزیدین ، با پوشش سرامیک، یا تمام سرامیک. همه اینها در شرایط خاص مزایای خود را دارند، اما همه اینها در تلاش برای پیوند بهتر در یک فضای پاکیزه نگه داشته شده هستند.

عوامل مربوط به فرایند جراحی

جابجا شدگی ایمپلنت، در لایه پایه ای استخوان می تواند منجر به شل شدن یا شکستن بخش های مختلف شود. مخصوصاً در طول جایگذاری مستقیم پس از کشیدن دندان، محل باید پاکیزه و عاری از هر گونه بافت نکروتیک (مرده) یا بیماری باشد. استخوان کورتیکال متراکم دیواره های حفره باید برداشته شود در حلی که باید مراقب بود گرمای زیادی تولید نشود، محل شستشو داده شود و ضد عفونی شود، و خود ایمپلنت باید استریل باشد. در یک مطالعه اشاره شده است که ترومای جراحی و کیفیت و کمیت استخوان مهم ترین عوامل ریشه ای مهم هستند که در شکست زود هنگام ایمپلنت های دندانی دخیل هستند.

عفونت لثه

عواملی مانند دیگر قسمت های ژینژیویت و پریودنتیت، مخصوصاً روی دندان های نزدیک به یک ایمپلنت، و نیز بهداشت عمومی دهانی بیمار، باید مد نظر قرار بگیرند. اجسام خارجی مانند سمان زبر، یا ذرات غذا نیز تحت عنوان ایجاد کننده التهاب شناخته شده هستند که مدت کوتاهی پس از جایگذاری منجر به شکست ایمپلنت های دندانی می شوند.

با پی بردن به شکست طولانی مدت، اینها از جمله مشکلاتی هستند که پس از جوش خوردن استخوان اطراف ایمپلنت را ایمپلنت رخ می دهد، و معمولاً شبیه همان دلایلی هستند که افراد دندان های طبیعی خود را از دست می دهند. عوامل خطرزایی مانند بهداشت دهانی ضعیف، ساییدن و فشردن دندان ها روی یکدیگر (دندان قروچه یا براکسیسم)، کشیدن سیگار، بهداشت دهانی عمومی ضعیف، فشار زیاد، و کیفیت و کمیت استخوان، همگی مشکلاتی هستند که می توانند منجر به شکست ایمپلنت، حتی پس از پیوند و جوش خوردن موفقیت آمیز آنها با استخوان شوند.

در سال 2015 یک دسته از متخصصان کاشت ایمپلنت مطالعه سیستمیکی انجام دادند و به شیوع موکوزیت اطراف ایمپلنت های دندانی در 43% و پری ایمپلنتایتیس در 22% موارد پی برند و مشخص شد عدم درمان های پیگیر و حمایتی منظم در بیمارانی که موکوزیت اطراف ایمپلنت دارند با افزایش خطر بروز پری ایمپلنتایتیس همراه بودند… نشان داده شده است بیمارانی که کنترل مکانیکی پلاک های دندانی را (با مسواک های دستی یا برقی) انجام می دهند، این کار یک اقدام پیشگیرانه مؤثر است؛ مداخلات تخصصی و حرفه ای شامل دستور العمل های بهداشتی دهان و رسوب زدایی مکانیکی نشان داده اند که می توانند به کاهش علائم و نشانه های بالینی التهاب کمک کنند؛ و دریافته شد که اقدامات دیگر که در کنار آنها انجام می شوند (ضد عفونی کننده ها آنتی بیوتیک های موضعی و سیستمیک، ابزارهای پولیش کننده هوا) نمی توانند به بهبود مؤثر روش های تخصصی کمک کنند که با هدف برداشتن رسوب ها به منظور کاهش علائم و نشانه های بالینی التهاب انجام می شدند.

به عبارت دیگر، تمرکز پیشگیری از بیماری ها و کنترل موکوزیت اطراف ایمپلنت عموماً روی کشف زود هنگام مشکل و اقدام به موقع دندانپزشک از طریق ابزارهای فیزیکی و علمی است، و این کار با کنترل التهاب از طریق برداشتن پلاک ها انجام می شود. گروهی که در حال کار روی این موضوع بودند ابراز داشتند که شواهد اندکی وجود دارند که نشان می دهند خدمات کمکی مفید واقع می شوند. با این حال، تحقیقاتی که با جزئیات بیشتر صورت گرفته اند حاکی از این هستند که، به طور کلی، اگر تنها سطح صاف و صیقلی اباتمنت بدون پوشش باشد و ساختمان زبر ایمپلنت قابل دسترسی نباشد، جرم زدایی دستی تنها به اندازه روش های دیگر موفقیت آمیز است. با این حال، وقتی سطح زبر ایمپلنت که برای اسئواینتگریشن مهم است بدون پوشش باقی می ماند، هنوز هم جرم و رسوب زدایی دستی برای برداشتن تکه های بزرگتر جرم ها نیاز است. ابزار رسوب زدایی هوا بهترین عملکرد را در دسترسی به همه قسمت های ایمپلنت شامل نوک های رزوه ها و بین آنها دارد.

به نظر می رسد که هنوز هیچ اتفاق نظری وجود ندارد روی اینکه کدام دستگاه های جرم زدا بهترین عملکرد را دارند. گفته شده است که کورت های رزینی یا نایلونی و آلتراسونیک هایی با سری پلاستیکی، در مقایسه با جرم گیرهای استیل یا تیتانیومی، کمترین تأثیر را روی سطح ایمپلنت دارند. با این حال، ابزارهای پلاستیکی نیز ذراتی روی سطح زبر ایمپلنت ها به جای می گذارند، در حالی که احتمال کمتری وجود دارد که این اتفاق با استفاده از جرم گیرهای دیگر رخ دهد. برداشتن کامل رسوب های باقی مانده و بیوفیلم ها با ایجاد کمترین تغییرات در سطح ایمپلنت های دندانی، با ابزارهای هوا و پودرهای گلیسین یا اریتریول قابل انجام است.

اگر پری ایمپلنتایتیس (پس از اینکه اسئواینتگریشن سطح اولیه انجام شد) به سطح متوسط 3 تا 4 میلی متر CAL برسد، باید تصمیم بگیریم به فکر درمانی فراتر از رسوب زدایی پیشگیرانه باشیم. خارج کردن ایمپلنت های دندانی قبل از آنکه تحلیل استخوان متوسط تا شدید اتفاق بیفتد، اغلب هنوز هم مداخله پیشنهادی است. با این حال، روش های درمانی جدید مورد بررسی قرار گرفته اند و بر عکس کردن روند پری ایمپلنتایتیس را ممکن ساخته اند. رسوب زدایی پاکت های پریودنتال با جراحی و ضد عفونی کردن بدنه ایمپلنت ها برای متوقف کردن روند بیماری الزامی هستند. مداخلات باید شامل جراحی پریودنتال برای باز کردن فلپ (تکه بافت) و برداشتن پوشش روی ایمپلنت حاشیه های استخوانی ناقص باشد.

سپس، برداشتن هر گونه استخوان یا بافت نکروز شده ای، رسوب، جرم، و بیوفیلم، به منظور ضد عفونی سازی بدنه ایمپلنت و پاکسازی محل ممکن است انجام شود. این کار می تواند با کمک مواد شیمیایی، لیزر، یا روش های رسوب زدایی با فشار هوای اریتریول یا گلیسین کامل شود. همه این روش ها مزایا و معایب خود را دارند اما مواد شیمیایی و روش های رسوب زدایی با هوا بیشترین نتایج مثبت را در مقایسه با لیزر دارند، زیرا مشکلات گرما و ضد عفونی سازی صحیح بافت بوجود می آیند که مانع بهبود صحیح می شوند. باز هم باید اشاره کنیم، عواملی که منجر به بروز پری ایمپلنتایتیس می شوند باید مد نظر قرار داده شوند و برای آنکه درمان موفقیت آمیز باشد، برطرف شوند.

اگر لازم است ایمپلنت خارج شود، اغلب جایگزینی برای آن در نظر گرفته می شود: “جایگزین قرار دادن برای ایمپلنت اغلب برای شکست زود یا دیر هنگام ایمپلنت های دندانی، گزینه ای شدنی است، با این حال، عوامل خطرزای تغییر پذیر قبل از پیشروی برای جایگزین قرار دادن برای ایمپلنت کنترل شوند. این عوامل عبارتند از سن بیمار، وضعیت پزشکی او، کشیدن سیگار، بهداشت دهانی، وضعیت اقتصادی، خواسته ها ی بیمار و قابلیت دسترسی به محل از نظر آناتومیک. نرخ کلی 3/86% نجات ایمپلنت های دندانی پس از درمان مجدد حاکی از این است که اکثر شکست های اولیه ایمپلنت های دندانی به احتمال زیاد با ریسک فاکتورهای تغییر پذیر قابل ارتباط هستند، از جمله ساختار ایمپلنت، محل آناتومیک آن، عفونت، و بارگذاری بیش از اکلوزال.

در انتها، به نظر می رسد اندکی اتفاق نظر در تحقیقات وجود داشته باشد، و بنابراین اتفاق نظر اندکی در مورد مشخص نمودن با قطعیت اینکه آیا ایمپلنت ها با شکست مواجه خواهند شد یا خیر وجود دارد، و با همه عوامل دخیل در آن، به صورت کاملاً واضح می تواند مشاهده نمود چرا. با این حال ما در تلاش هستیم تا درک بیشتری از ریسک فاکتورها کسب کنیم، و وقتی نوبت به چگونگی مدیریت ایمپلنتی می رسد که با شکست مواجه شده است، هنوز هم ترکیبی از ریسک فاکتورها با یکدیگر می تواند ما را در کمک به بیماران در روند تصمیم گیری آنها هدایت کند.

با درک خطراتی که می توانند منجر به شکست ایمپلنت شوند، دندانپزشکان می توانند برای مداخله در طول مراحل اولیه موکوزیت اطراف ایمپلنت های دندانی و پری ایمپلنتایتیس مجهز باشند، بیماران خود را در مورد عواملی که می توانند منجر به بروز پری ایمپلنتایتیس شوند آموزش دهند، بررسی کنند تا ببینند آیا می توان این عوامل را به خوبی در منزل و مطب مدیریت کرد یا باید به فکر ارجاع بیمار به پریودنتیست بود. با در نظر گرفتن ریسک فاکتورهای منحصر بفرد بیماران، می توان به بیماران کمک کرد اطلاعاتی که دارند را در کنار یکدیگر قرار دهند تا تصمیم بگیرند کدام گزینه می تواند برای آنها بهترین باشد- تا سعی کنند ایمپلنت بیمار خود را نجات دهند، به فکر جایگزین برای آن باشند، یا به فکر جایگزین دیگری برای ایمپلنت خود باشند.