برای بسیاری افراد، ایمپلنت های دندانی پاسخی ایده آل برای مشکلات از دست رفتن یا افتادن دندان ها هستند. شما ممکن است دندان های خود را در نتیجه رنج بردن از مراحل آخر بیماری لثه از دست بدهید. بیماری لثه شرایطی است که در آن لثه ها متورم، زخمی و عفونی می شوند. دیگر علائم و نشانه های بیماری لثه می توانند شامل بوی بد دهان و مزه ناخوشایند داخل دهان باشد. در صورتی که مراحل اول بیماری لثه که تحت عنوان ژینژیویت شناخته می شود درمان نشده باقی بمانند، می تواند پیشرفت کند و به شکل پیشرفته تر بیماری لثه، پریودنتیت تبدیل شود که می تواند به استخوان فک شما آسیب برساند و باعث لق شدن دندان های شما شود.

ایمپلنت های دندانی عملکرد و احساسی شبیه دندان های طبیعی دارند و می توانند به شما کمک کنند توانایی حرف زدن، غذا خوردن، و خندیدن را بدون هیچ مسئله ای دوباره بدست بیاورید. ایمپلنت دندانی نوعی پست از جنس تیتانیوم یا زیرکونیا است که جایگزین ریشه دندان می شود و دندان جدید مانند یک روکش تنها، بریج، یا دست دندان کامل را حمایت می کند. آنها قبل از جایگذاری دندان داخل استخوان فک کار گذاشته می شوند و طی فرایندی به نام اسئواینتگریشن با استخوان فک جوش می خورند. این منجر به ایجاد یک پیوند بی خطر و امن بین ایمپلنت و استخوان پیرامون آن می شود.

اگر شما بهداشت دهانی خوب و سبک زندگی سالمی اتخاذ کنید، ایمپلنت های دندانی می توانند به شما شانس دوباره ای برای داشتن دهانی سالم بدهند صرفنظر از اینکه دندان خود را به چه علتی از دست دادید.

کاشت ایمپلنت دندان با وجود بیماری لثه

کاشت ایمپلنت دندان با وجود بیماری لثه

علل بروز بیماری لثه

بیماری لثه در نتیجه تشکیل پلاک روی دندان ها بروز پیدا می کند. پلاک نوعی بیوفیلم چسبناک حاوی باکتری است. وقتی غذا یا نوشیدنی های حاوی کربوهیدرات های زیاد، مانند میان وعده های قندی مصرف می کنید باکتری کربوهیدرات ها را به انرژی و اسید تبدیل می کند. اسید سطح دندان ها را در هم می شکند و موجب بروز پوسیدگی دندان ها می شود. اگر پلاک با مسواک زدن زدوده نشود، می تواند در جای خود سفت شود و موجب تحریک لثه ها و منجر به بروز ژنژیویت شود. پلاکی که باقی می ماند می تواند سفت شود و به تارتار تبدیل شود، که زدودن آن بسیار دشوارتر است.

پی بردن به علائم اولیه بیماری لثه برای پیشگیری از هر گونه آسیب بیشتر و از دست رفتن احتمالی دندان ها ضروری است. این علائم و نشانه ها عبارتند از:

  • خونریزی لثه ها
  • تورم لثه ها
  • بلندتر به نظر رسیدن دندان ها (لثه ها تحلیل رفته اند)
  • شکاف و فاصله بین دندان ها و لثه ها
  • بوی بد و مزه بد مداوم دهان

در صورتی که هر یک از این علائم و نشانه ها را تجربه کردید، توصیه می شود هر چه سریع تر به دندانپزشک مراجعه کنید. آنها قادر خواهند بود بررسی نمایند آیا بیماری لثه دارید یا خیر و اینکه چقدر پیشرفت کرده است. هر چه بیماری لثه زودتر تشخیص داده شود راحت تر درمان خواهد شد و پیامدهای جدی نخواهد داشت.

کاشت ایمپلنت دندان با وجود بیماری لثه

کاشت ایمپلنت دندان با وجود بیماری لثه

بیماری لثه چگونه درمان می شود؟

اگر فکر می کنید بیماری لثه دارید باید برای مراجعه به دندانپزشک وقت بگیرید. دندانپزشک شما می تواند معاینه دقیقی برای ارزیابی سلامت دهان شما انجام دهد. بهترین روش برای درمان بیماری لثه داشتن عادات خوب بهداشتی دهان است، از جمله دو مرتبه مسواک زدن دندان ها در طول روز به مدت دو دقیقه، استفاده از خمیر دندان های فلورایده برای کمک به پیشگیری از پوسیدگی دندان ها. نخ دندان کشیدن روزانه بین دندان ها، پرهیز از سیگار کشیدن، و مراجعات منظم به دندانپزشک. اگر پلاک های دندانی و تارتار روی دندان های شما تشکیل شده باشند، دندانپزشک شما ممکن است برخی درمان های دندانپزشکی شامل جرمگیری و تسطیح سطح ریشه دندان ها و پولیش آنها را انجام دهد که “پاکسازی تخصصی” دندان ها است که با استفاده از ابزارهای تخصصی انجام می شود.

اگر سیگاری هستید، یکی از بهترین راه ها برای کاهش خطر بیماری لثه کاهش تعداد سیگارهایی است که می کشید یا ترک کردن کامل آن است.

در صورت داشتن بیماری لثه، بهترین زمان مناسب برای کاشت ایمپلنت چه زمانی است؟

قبل از آنکه جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی بتواند انجام شود، بیماری لثه باید درمان شود، زیرا پریودنتیت می تواند باعث شود استخوان فک آب برود و لثه ها تحلیل بروند، که ممکن است ثبات ایمپلنت دندانی کاشته شده را با مشکل مواجه سازد.

اگر قبلاً از بیماری لثه پیشرفته رنج می برده اید، ممکن است قبلاً از تراکم استخوان فک شما، تحت عنوان فرایندی به نام تحلیل، کم شده باشد. دندانپزشک شما قادر خواهد بود استخوان فک شما را ارزیابی کند و تصمیم بگیرد آیا شما نیاز به پیوند استخوان دارید، فرایندی که مقدار استخوان داخل فک شما را افزایش می دهد تا زیر بنای محکمی برای ایمپلنت های دندانی فراهم بیاورد.

کاشت ایمپلنت دندان با وجود بیماری لثه

کاشت ایمپلنت دندان با وجود بیماری لثه

آیا پس از کاشت ایمپلنت های دندانی هم می توان به بیماری لثه مبتلا شد؟

مراقبت از ایمپلنت های دندانی شباهت زیادی به مراقبت از دندان های طبیعی دارد. روش پاکسازی دهان شما نباید سخت گیرانه باشد تنها به این علت که ایمپلنت های دندانی ریشه های مصنوعی دندان ها هستند. پلاک ها می توانند روی روکش ایمپلنت های دندانی نیز انباشته شوند و اگر به انباشته شدن خود ادامه دهند، باعث تحریک و حساسیت دندان ها خواهد شد. این وضعیت تحت عنوان موکوزیت اطراف ایمپلنت شناخته می شود و علائم و نشانه هایی شبیه ژنژیویت دارد. در صورتی که پلاک های دندانی زدوده نشوند و موکوزیت اطراف ایمپلنت های دندانی معکوس نشود، شرایط می تواند وخیم تر شود و به پری ایمپلنتایتیس تبدیل شود. این مرحله بیماری لثه می تواند موجب از دست رفتن استخوان شود، که می تواند منجر به شل شدن ایمپلنت دندانی شود.

با داشتن عادات بهداشتی خوب دهانی باید بتوانید از بیماری لثه پیشگیری کنید یا به آن فائق بیایید و برای کاشت ایمپلنت های دندانی اقدام نمایید که لبخندی سالم تر و شادتر برای شما به ارمغان خواهد آورد.

 

اگر به دنبال یک متخصص کاشت ایمپلنت خوب در تهران هستید با ما تماس بگیرید…

ایمپلنت های دندانی درمان انتخابی برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند، و در اکثر موارد بیماران می خواهند دندان های جدید آنها هر چه سریع تر بر پایه ایمپلنت قرار بگیرند. روند سنتی کاشت ایمپلنت ها به این صورت است که دندانپزشک ۴ تا ۶ ماه پس از جایگذاری ایمپلنت صبر می کند، قبل از آنکه پروتز مصنوعی را روی آن کار بگذارد. با این حال، یک روند تدریجی به سمت کاشت فوری ایمپلنت های دندانی بلافاصله بعد از کاشت ایمپلنت بوجود آمده است با این حال هر دو روش کاشت ایمپلنت هم مزایایی دارند و هم معایبی. در این مقاله مه به بررسی ۵ پرسشی می پردازیم که لازم است دندانپزشکان قبل از تصمیم گیری برای مسیر درست برای درمان در نظر بگیرند. ابتدا اجازه دهید در مورد اصول قرار دهی سریع یا با تأخیر روکش یا پروتز روی ایمپلنت های دندانی صحبت کنیم.

کاشت ایمپلنت دندانی به روش معمول

کاشت سنتی ایمپلنت های دندانی شامل قرار دهی پروتز مصنوعی روی ایمپلنت، پس از دوره بهبود چهار تا شش ماهه پس از جایگذاری آن است. در طول مرحله نخست این پروتکل، یک فلپ (تکه گوشت) جراحی برداشته می شود، ایمپلنت درون استخوان کار گذاشته می شود، و فلپ مجدداً در جای خود بخیه زده می شود. پس از ۶ ماه، وقتی اسئواینتگریشن اتفاق افتاد، محل جراحی مجدداً باز می شود تا پوشش روی ایمپلنت برداشته شود. در یک بازه زمانی نسبتاً کوتاه، لثه بهبود پیدا می کند، و قالب گرفته می شود، و جایگزین مصنوعی دندان از دست رفته ساخته می شود.

کاشت فوری ایمپلنت های دندانی

کاشت فوری ایمپلنت نیاز به جایگزاری اکلوزال فانکشنال ایمپلنت ظرف ۴۸ ساعت پس از جایگذاری آن دارد. در مقایسه با روش سنتی و با تأخیر، جایگذاری فوری پروتز مصنوعی روی ایمپلنت به میزان قابل توجهی موجب کاهش دوره انتظار بین کاشت ایمپلنت و جایگزاری آن، و نیز تعداد دفعات مراجعه به دندانپزشک می شود. فرض بر این است که ثبات اولیه می تواند در استخوان قدیمی حاصل شود و با گذشت زمان به ثبات ثانویه در استخوان جدید و استخوان جوش خورده تغییر پیدا می کند.

پرسش هایی که قبل از انتخاب روش درمان باید مطرح شوند

۵ پرسش وجود دارند که دندانپزشک باید آنها را قبل از تعیین روش فوری یا با تأخیر ایمپلنت به بیماران خود پاسخ دهد.

زیبایی دندان های کاشته شده چقدر مهم است؟

این کاملاً طبیعی است که بیماران بخواهند دندان های آنها هر چه سریع تر احیاء شوند به جای آنکه مثل قدیم ۴ تا ۶ ماه صبر کنند سپس دندان های جدید روی ایمپلنت های آنها قرار بگیرند. وقتی زیبایی مهم باشد، مانند دندان هایی که هنگام حرف زدن یا لبخند زدن قابل مشاهده هستند، دندانپزشکان سعی می کنند از روش کاشت سریع ایمپلنت استفاده کنند. البته این روش می تواند بر اساس کاشت فوری یا دیگر ترمیم های موقتی مانند بریج مریلند باشد. در مواقعی که دندان ها در منطقه ای هستند که قابل مشاهده نیستند، و لازم است بار اکلوزال بیشتری را تحمل کنند، راهکار بی خطرتر جایگزاری با تأخیر ایمپلنت های دندانی است.

ایمپلنت فوری یا سنتی

ایمپلنت فوری یا سنتی

وضعیت بهداشت دهان بیمار به چه صورت است؟

گرچه بهداشت بد دهانی مطلقاً منعی برای کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد، اما روش سریع ایمپلنت های دندانی برای بیمارانی که بهداشت دهانی را به خوبی رعایت نمی کنند پیشنهاد نمی شود، زیرا می تواند سلامت پریودنتال و کیفیت استخوان را تحت تأثیر قرار دهد و مستقیماً روی احتمال جوش خوردن استخوان با یک ایمپلنت تأثیر بگذارد.

اکلوژن و الگوی ساییدگی دندان های بیمار به چه صورت است؟

اسئواینتگریشن موفق ایمپلنت های دندانی تا میزان زیادی به میزان نیروهایی بستگی دارد که پس از روند کاشت باید تحمل کنند. مطالعات حاکی از این هستند که تثبیت سفت و محکم پیوند برای جایگزاری فوری موفق ایمپلنت های دندانی یک عامل حیاتی است. در صورتی که پیوند از دست برود، به احتمال زیاد، شکست کاشت ایمپلنت در نتیجه نیروهای غیر قابل کنترل ناشی از جویدن اجتناب ناپذیر خواهد بود. دندانپزشک باید با دقت اکلوژن و الگوی ساییدگی دندان های بیمار را در طول دوره طراحی درمان بررسی نماید. اگر بیمار عادات پارافانکشنال داشته باشد، یا نیروی جویدن او خیلی زیاد باشد، باید از روش فوری ایمپلنت پرهیز شود زیرا می تواند مانع بهبود و اسئواینتگریشن شود.

چه مقدار پیوند استخوان نیاز است؟

وقتی بهترین موقعیت ایمپلنت مشخص شد، لازم است دندانپزشک محل کاشت را از منظر جراحی بررسی نماید. آیا برای کاشت ایمپلنت، تقویت بافت نرم یا استخوان نیاز است؟ وقتی ایمپلنت بیشتر از یک محدوده خاص جابجا می شود، در نتیجه اختلال در بافت های استخوان های و عروقی اطراف، اسئواینتگریشن و ثبات مکانیکی به صورت جدی تحت تأثیر قرار می گیرند.

اگر نیاز قابل توجهی به پیوند استخوان وجود داشته باشد، بهتر است از یک ایمپلنت با قطر بیشتر استفاده شود، یا روش سنتی و با تأخیر انتخاب شود. برخی مطالعات حاکی از این هستند که هیچ تفاوتی در ایمپلنت سریع در مقایسه با کاشت با تأخیر هنگام استفاده از پیوند استخوان پیدا نکرده اند؛ با این حال، باید به خاطر داشته باشید که ثبات ایمپلنت با یک پیوند استخوان کمتر است. در استخوان هایی که از نوع IV هستند، که نازک هستند و تراکم اندکی دارند، باید بارگذاری با تأخیر ایمپلنت های دندانی را انتخاب کنید.

از ایمپلنت هایی با چه نوع سطحی استفاده شده است؟

سطح ایمپلنت به طور مستقیم بر پتانسیل اسئواینتگریشن اولیه ایمپلنت دندانی تأثیر می گذارد زیرا ضخامت پوشش به مرور زمان کاهش پیدا می کند. تولید کنندگان ایمپلنت به طور مطلوب در سطوح ایمپلنت تغییراتی ایجاد می کنند تا میزان اسئواینتگریشن و نیز شروع ثبات اولیه و ثانویه را افزایش دهند. بویژه، ایمپلنت هایی که پوشش هیدروکسی آپاتیت و دیگر مواد زیست فعال دارند، به طور قابل توجهی زمان مورد نیاز برای اسئواینتگریشن را کاهش می دهند، و بنابراین بارگذاری فوری ایمپلنت را ممکن می سازد.

ایمپلنت فوری یا سنتی

ایمپلنت فوری یا سنتی

کدام روش کاشت ایمپلنت برای من مناسبتر است؟

به سختی می تواند مشخص نمود کدام پروتکل کاشت ایمپلنت بهتر است، و انتخاب روش ایمپلنت با توجه به هر بیمار فرق دارد. تحقیقات نشان می دهند که روش فوری ایمپلنت ممکن است در موقعیت های بالینی زیر موفق باشد:

  • ماگزیلای بی دندان- وقتی پروتزهای مصنوعی ثابت استفاده می شوند.
  • مندیبل بی دندان- درمان هم با ابزارهای ثابت و هم ابزارهای متحرک موفقیت آمیز است.
  • جایگزینی تک دندان در منطقه ای که از نظر زیبایی حیاتی است.
  • پروتزهای پارسیل ثابت با دامنه اندک

با همه این تفاسیر، روش کاشت فوری ایمپلنت های دندانی تنها زمانی باید مد نظر قرار بگیرد که مقدار کافی استخوان موجود باشد، عادات پارافانکشنال وجود ندارند، و بیمار بهداشت دهانی را به خوبی رعایت می کند. هنوز هم تحقیقات بیشتر نیاز هستند تا پروتکل های درمان بهینه شوند و موادی برای پوشش سطوح ایمپلنت تولید شوند، که اسئواینتگریشن و ثبات ایمپلنت را تسریع ببخشند.

دندانپزشک قبل از طراحی درمان باید هر بیمار را ارزیابی نماید. گرچه کاشت فوری ایمپلنت های دندانی به میزان قابل چشمگیری تعداد مراجعات به دندانپزشک و مدت زمان دوره  انتظار برای کاشت ایمپلنت را کاهش می دهد، اما این پروتکل برای همه موقعیت های بالینی مناسب نیست و باید با دقت مورد بررسی قرار بگیرد. در صورت وجود هر گونه تردید، پروتکل بارگذاری با تأخیر تست شده از نظر زمان می تواند در همه انواع موقعیت های بالینی استفاده شود، و باید راهکاری برای همه بیماران باشد تا اطمینان حاصل نمایند که از کاشت خود در طولانی مدت راضی هستند.

اگر به دنبال بهترین متخصص کاشت ایمپلنت دندانی و پروتز میگردد با ما در تماس باشید

ایمپلنت های دندانی سال ها است که به عنوان جایگزینی دائمی و با ظاهری طبیعی برای پروتزهای مصنوعی و بریج ها مورد استفاده قرار گرفته اند. بسیاری از بیماران به جراحی ایمپلنت های دندانی علاقه مند هستند، اما پیش از آن می خواهند بیشتر در مورد روند قرار گیری آنها و اجزائی یاد بگیرند که با یکدیگر کار می کنند تا این فرایند را موفقیت آمیز کنند. اگر به این فکر می کنید که ایمپلنت های دندانی از چه اجزائی تشکیل می شوند، ما اینجا هستیم تا به شما کمک کنیم. با مطالعه این مطلب به پاسخ پرسش های خود دست خواهید یافت.

معمولاً ایمپلنت های دندانی سنتی طراحی سه تکه دارند. سه جزء ایمپلنت های دندانی عبارتند از پست یا پیچ، اباتمنت که به پست ایمپلنت متصل می شود، و قطعه زیبایی یا ترمیمی دندان، که می تواند روکش، بریج، یا پروتز مصنوعی باشد. این سه جزء با یکدیگر کار می کنند تا لبخندی برای شما خلق کنند که یک عمر برای شما دوام داشته باشد.

سال ها است که اکثر دندانپزشکان از ایمپلنت های دندانی دارای این سه جزء اصلی به طور گسترده استفاده کرده اند، به همین دلیل آنها آزمایش شده و امتحان خود را پس داده اند، و نتایج درمان قابل اعتمادی ارائه داده اند.

اجزاء ایمپلنت های دندانی

اجزاء ایمپلنت های دندانی

پست یا فیکسچر ایمپلنت

این قطعه همان چیزی است که خود ایمپلنت شناخته می شود. پست یا پیچ ایمپلنت که طی یک فرایند کوتاه جراحی، و با استفاده از جراحی هدایت شده پیشرفته کامپیوتری، درون استخوان فک کار گذاشته می شود. پست واقعی اندکی شبیه ریشه دندان های طبیعی به نظر می رسد، این دقیقاً همان شکلی است که طراحی شده است، بنابراین، اگر پست یک ایمپلنت دندانی را ببینید، ممکن است متوجه شوید که انتهای آن درست شبیه ریشه دندان مخروطی شکل است.

پست های ایمپلنت های دندانی در قطرهای بسیار متنوعی وجود دارند، که باعث می شود دندانپزشکان مطمئن شوند می توانند مناسب ترین قطر را برای دندانی که نیاز به ترمیم دارد انتخاب کنند. برای مثال، یک ایمپلنت با قطر بزرگتر برای دندان های بزرگتر مانند دندان های مولر مناسب تر است، در حالی که یک ایمپلنت با قطر باریک تر برای دندان های کوچکتر مانند دندان های پیشین مناسب تر است. ارتفاع پست های ایمپلنت های دندانی نیز بر اساس اندازه و محل دندانی که قرار است برای آن جایگزین قرار داده شود متفاوت خواهد بود.

یک پست ایمپلنت ممکن است تا ۱۸ میلی متر ارتفاع داشته باشد، و برای مثال، مینی ایمپلنت های دندانی برای استحکام و ثبات بیشتر می توانند پست های بلندتری نیز داشته باشند. یک پست ایمپلنت دندانی سنتی تو خالی است به گونه ای که اباتمنت بتواند به داخل پست پیچ شود.

یک ایمپلنت دندانی با طراحی سه تکه اجازهمی دهد پست های ایمپلنت برای اسئواینتگریشن پوشانده شوند، بنابراین لازم نیست بلافاصله پروتز مصنوعی روی آن سوار شود. در عوض، اباتمنت بعداً متصل می شود، زمانی که دندانپزشک ایمپلنت آماده باشد قطعه زیبایی روی ایمپلنت را بسازد و کار بگذارد.

اجزاء ایمپلنت های دندانی

اجزاء ایمپلنت های دندانی

اباتمنت ایمپلنت

یک دسته وسیع اباتمنت ایمپلنت وجود دارند که به سیستم ایمپلنتی بستگی دارد که برای احیاء دندان استفاده می شوند. برای مثال، اباتمنت ایمپلنت های دندانی که روکش و بریج های دندان را مطمئن نگه می دارند، در مقایسه با اباتمنت هایی که برای حمایت از دنچرها استفاده می شوند بسیار تفاوت دارند. یک اباتمنت ایمپلنت که برای نگه داشتن روکش یا بریج استفاده می شود، اندکی شبیه یک دندان ریز به نظر می رسد که از بالای خط لثه بیرون آمده است.

اباتمنت هایی که برای حمایت از یک دنچر استفاده می شوند بسیار متفاوت هستند، زیرا ایمپلنت های دنچر می توانند روی سطح قرار گیری آن و بخشی که به اباتمنت چفت می شود اتصالات خاصی داشته باشند، یا از اباتمنت ها برای حمایت از چارچوب استفاده می شود. سپس دنچر مستقیماً به چارچوب چفت می شود.

پروتز مصنوعی ایمپلنت

پروتز مصنوعی ایمپلنت می تواند یک روکش، بریج، یا دنچر بر پایه ایمپلنت باشد. ایمپلنت های دندانی تکی تاج دندان را احیاء می کنند، در حالی که ایمپلنت های چندتایی می توانند بریج های دندانی را احیاء کنند، یا می توانند برای حمایت از یک دنچر استفاده شوند. روکش های و بریج ها به طور ثابت در جای خود قرار می گیرند و تنها توسط دندانپزشک قابل حرکت کردن هستند.

دنچرهای ایمپلنت های دندانی متحرک هستند، بنابراین آنها می توانند برای پاکسازی های منظم و نگهداری خارج شوند.

با این حال داخل دهان، دنچرهای ایمپلنت های دندانی بدون هیچ خطری در جای خود باقی می مانند، و در مقایسه با دنچرهای مرسوم بسیار محکم تر و با ثبات تر هستند.

اکثر ایمپلنت های دندانی تکی از سه جزء تشکیل می شوند، اما برخی از آنها دو واحدی هستند. این نوع ایمپلنت های دندانی به گونه ای ساخته می شوند که پست و اباتمنت ایمپلنت یک واحد تنها هستند. قطعه زیبایی ایمپلنت مستقیماً روی ایمپلنت قرار می گیرد.

مینی ایمپلنت های دندانی اغلب به صورت واحدهای دو تکه طراحی می شوند، بنابراین اباتمنت بلافاصله پس از جایگذاری، از بالای خط لثه بالا می زند. ایمپلنت های دندانی زیرکونیا نیز اغلب به صورت واحدهای دو تکه طراحی می شوند، اگرچه به صورت واحدهای سه تکه نیز در دسترس هستند.

همه اجزاء ایمپلنت های دندان برای داشتن بیشترین استحکام و دوام طراحی شده اند، تا به شما اجازه دهند اگر به درستی از آنها مراقبت کنید، از نتایج خود برای یک عمر لذت ببرید. از آنجا که پروتز مصنوعی و فیکسچر درست شبیه دندان ها و ریشه های واقعی عمل می کنند، اما می توانید غذا بخورید، حرف بزنید، و کارهای بهداشت دهانی معمول را بدون نیاز به خارج کردن قطعه زیبایی پاکسازی کنید. برخی پزشکان ایمپلنت های دندانی را به خاطر دائمی بودن و نیز راحتی اجزاء آنها دوست دارند.

 

اگر به دنبال بهترین متخصص ایمپلنت و پروتز دندانی در تهران هستید با ما تماس بگیرید…

بی حسی موضعی

بی حس کننده های موضعی شامل بی حس کردن یک قسمت از بدن با استفاده از نوعی دارو هستند که بی حس کننده موضعی نیز نامیده می شوند. این داروها می توانند برای شرایط دردناک استفاده شوند، از بروز درد در طول یک فرایند یا جراحی پیشگیری می کنند یا درد پس از جراحی را تسکین می دهند. بر خلاف بیهوشی عمومی، بی حس کننده های موضعی باعث نمی شوند هشیاری خود را از دست بدهید. به این معنا که آنها به طور کلی بی خطرتر هستند، معمولاً قبل از استفاده از آنها هیچ آماده سازی خاصی نیاز نیست، و خیلی سریع تر می توانید پس از آنها به بهبودی برسید.

بی حسی موضعی و بیهوشی عمومی در دندانپزشکی

بی حسی موضعی و بیهوشی عمومی در دندانپزشکی

بی حس کننده های موضعی چگونه عمل می کنند؟

بی حس کننده های موضعی اعصابی که سیگنال درد را به مغز می فرستند در بخشی از بدن را متوقف می کنند. پس از اعمال بی حس کننده های موضعی شما قادر نخواهید بود هیچ دردی احساس کنید، اگر چه شما هنوز قادر خواهید بود مقداری فشار یا حرکت را احساس کنید. در منطقه ای که بی حس کننده های موضعی اعمال می شوند، معمولاً تنها چند دقیقه طول می کشد تا احساس در آن منطقه از بین برود. چند ساعت پس از زمانی که اثر داروی بی حس کننده از بین می رود، احساس به طور کامل زمانی باز می گردد.

بی حس کننده های موضعی چگونه استفاده می شوند؟

بی حس کننده های موضعی معمولاً توسط دندانپزشکان، جراحان، متخصصان بیهوشی، پزشکان عمومی، و پزشکان دیگر استفاده می شوند. برخی از داروهای حاوی بی حس کننده های موضعی خفیف نیز به صورت تجویزی و OTC در داروخانه ها در دسترس هستند.

بسته به هدفی که این داروها مورد استفاده قرار می گیرند، بی حس کننده های موضعی می توانند به صورت تزریقی، کرم، ژل، اسپری، یا پماد داده شوند.

استفاده های اصلی از بی حس کننده های موضعی

برخی از اصلی ترین استفاده های بی حس کننده های موضعی عبارتند از:

درمان درد

شرایطی که مقداری دردناک هستند، مانند زخم های دهان و سوزش گلو، گاهی اوقات می توانند با ژل ها یا اسپری های OTC که حاوی بی حس کننده موضعی هستند درمان شوند.

تزریق بی حس کننده های موضعی و داروهای استروئیدی ممکن است برای درمان شرایط وخیم تر مانند درد طولانی مدت مفاصل استفاده شود.

پیشگیری از بروز درد در طول جراحی و پس از آن

بی حس کننده های موضعی، که معمولاً به صورت تزریقی داده می شوند، ممکن است در کنار داروهای آرام بخش استفاده شوند تا شما را هنگام انجام جراحی یا فرایند آرام نگه دارند.

بی حس کننده های موضعی اساساً برای فرایندهای نسبتاً جزئی استفاده می شوند، از جمله:

  • پر کردن دندان یا کشیدن دندان عقل
  • بیوپسی (نمونه برداری از بافت برای معاینه دقیق تر زیر میکروسکوپ)

گاهی اوقات بی حس کننده های موضعی می توانند برای جراحی های اصلی تر استفاده شوند، وقتی مهم است شما هشیار باشید، از جمله در طول برخی انواع جراحی های مغز، یا به منظور پیشگیری از درد پس از جراحی های اصلی که با بیهوشی عمومی انجام شده اند.

خطرات و عوارض جانبی بی حس کننده های موضعی

بی حس کننده های موضعی به طور کلی بسیار بی خطر هستند و مشکلات جدی نادر هستند. شما ممکن است مشکلات زیر را تجربه کنید:

  • مقداری ناراحتی هنگام انجام تزریق
  • احساس سوزش با از بین رفتن اثر داروی بی حسی
  • احتمال بروز مقداری کبودی، خونریزی، یا سوزش پس از انجام تزریق

شما هیچ عارضه جانبی چشمگیری تجربه نخواهید کرد. تا زمانی که اثر داروی بی حسی از بین می رود، ممکن است به طور موقت برخی از عوارض جانبی زیر را تجربه کنید:

  • سر گیجه
  • سر درد
  • تاری دید
  • تداوم بی حسی، ضعف، یا سوزن سوزن شدن

این مشکلات معمولاً از بین خواهند رفت، اما باید مشکلاتی که تجربه می کنید را به دندانپزشک خود بگویید. در موارد نادر، ممکن است واکنش آلرژیک به بی حس کننده موضعی نشان دهیدیا مشکلات جدی تجربه کنید.

بی حسی موضعی و بیهوشی عمومی در دندانپزشکی

بی حسی موضعی و بیهوشی عمومی در دندانپزشکی

بیهوشی عمومی در دندانپزشکی

گرچه اکثر فرایندهای دندانپزشکی می توانند بدون استفاده از بیهوشی عمومی انجام شوند، اما بخش مهمی از دنیای دندانپزشکی را تشکیل می دهد. از دهه ۱۸۴۰ تاکنون بیهوشی عمومی که در دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفته است عموماً از نمونه هایی که در سایر بخش های دنیای پزشکی استفاده می شوند کمتر تهاجمی است؛ برخلاف دیگر انواع جراحی ها، جراحی های دهان، عموماً نیاز به استفاده از داروهای فلج کننده ندارند و متعاقباً می توانند بدون استفاده از لوله گذاری استفاده شوند که تنفس را تسهیل می سازند.

علاوه بر این، شباهت هایی بین بیهوشی عمومی در دندانپزشکی و سایر شاخه های پزشکی وجود دارد- استفاده از بیهوشی عمومی در دندانپزشکی، مانند معادل خود در پزشکی شما را کاملاً بیهوش خواهد کرد و در طول جراحی دندانی هیچ دردی احساس نخواهید کرد. علاوه بر این، در این وضعیت غیر هشیار، هیچ درد و اضطرابی نیز وجود نخواهد داشت؛ در حقیقت، به همین دلیل آخر است که گاهی اوقات بیهوشی عمومی نه تنها برای درمان های پیچیده دندانی استفاده می شود، بلکه گاهگاهی برای کودکان و افراد بزرگسالی توصیه می شود که اضطراب مزمن دندانپزشکی را تجربه می کنند.

بیمار شما برای مدتی با ایمپلنت خود مشکلی نداشته است و شما همه تلاش خود را کرده اید تا همه دستورالعمل های لازم را به درستی بدهید تا به خوبی از آن مراقبت کند، از جمله مسواک زدن، کشیدن نخ دندان، استفاده از واتر پیک- اما هیچ یک از آنها فایده ای نداشته است. هر تصویر رادیوگرافی روند تحلیل ارتفاع استخوان را نشان می دهد. دندانپزشک به بیمار اطلاع می دهد که ایمپلنت “با شکست مواجه شده است” و مجبور خواهد بود آن را خارج کند. سپس با این پرسش های بیمار مواجه خواهد شد:

“چرا ایمپلنت من با شکست مواجه شد؟”

“این که درد نداشت. آیا می توان آن را نجات داد؟”

“آیا می توان ایمپلنت دیگری کار گذاشت؟”

“اگر ایمپلنت جدیدی دریافت کنم، آیا آن نیز با شکست مواجه خواهد شد؟”

اگر تیم دندانپزشکی شما مطمئن نیست که چطور به این پرسش ها پاسخ بگوید، شما تنها نیستید.

گرچه اکثر ایمپلنت های دندانی با موفقیت همراه هستند، پاسخ پرسش “چرا ایمپلنت با شکست مواجه شد؟” پیچیده است. تحقیقات علمی مربوط به عوامل خطر برای شکست ایمپلنت های دندانی محدود است… درمان عوارض جانبی بیولوژیکی و ایمپلنت های دندانی که با شکست مواجه می شوند، فاقد اعتبار علمی سیستمیک هستند و اساساً بر اساس تجربیات و مداخلات از یافته های آزمایشگاهی بر اساس آزمایش و خطا است. از شواهدی که بدست آمده اند، می توان به عوامل خطر شایع پی برد: ” نوع ایمپلنت، فرایند جراحی، آناتومی، سلامت سیستمیک، اکلوژن، میکروبیال بیوفیلم، واکنش ایمنی- التهابی میزبان، و ژنتیک”. با این حال، بسیاری از اینها می توانند به حداقل رسانده شوند اگر همه عواملی که منجر به شکست ایمپلنت شده اند هنگام طراحی درمان مد نظر قرار گرفته شده باشند. با موفقیت و معروفیت رو به رشد ایمپلنت های دندانی به عنوان یک گزینه درمان بلند مدت استاندارد، نیاز به درک عوامل دخیل و ارتباط آنها با شکست ایمپلنت های دندانی نیز وجود خواهد داشت.

دو نوع شکست ایمپلنت وجود دارد: شکست زود هنگام و شکست دیر هنگام. شکست زود هنگام شکستی است که بین سه تا چهار ماه نخست پس از کاشت ایمپلنت های دندانی رخ می دهد و به دلیل عدم جوش خوردن ایمپلنت با استخوان اطراف خود (اسئواینتگریشن) رخ می دهد. هنگامی که به فکر جایگذاری یا تعویض ایمپلنت های دندانی هستید، متخصص و بیمار باید خطرات را برای شکست زود هنگام بررسی نمایند. این خطرات عبارتند از:

عفونت ایمپلنت

عفونت ایمپلنت

بیماری خود ایمنی

(دیابت، آرتریت روماتوئید) که در آنها بدن ایمپلنت را به عنوان یک جسم خارجی پس می زند.

داروهای بیس فسفونات

که پس از جایگذاری ایمپلنت های دندانی می توانند روی رشد استخوان حمایت کننده تأثیر بگذارند.

فشار خون پایین

در نتیجه تأثیر داروها یا کشیدن سیگار

فشار بیش از حد روی دندان

وقتی فشار بایت به جای دندان های مجاور روی ایمپلنت متمرکز باشد، معمولاً شکست ایمپلنت زمانی رخ می دهد که روکش به خوبی قرار نگرفته باشد، دندان در قسمت عقب دهان قرار گرفته باشد و نیروی بایت زیاد باشد، بیمار دندان قروچه داشته باشد، یا بریج ایمپلنت خیلی بلند باشد.

پس زدن جسم خارجی

وقتی بدن اجازه نخواهد داد پیوند اتفاق بیفتد، و ایمپلنت را با فشار خارج می کند.

آلرژی ها

آلرژی به اجزاء ایمپلنت می تواند اتفاق بیفتد. ایمپلنت ها آلیاژهای تیتانیومی هستند و حاوی مقادیر جزئی نیکل هستند که ممکن است منجر به بروز حساسیت شوند. ممکن است بیمار از سوزش یا ضربان زدن در محل کاشت شکایت داشته باشد.

عفونت ایمپلنت

عفونت ایمپلنت

نوع ایمپلنت

انواع مختلف ایمپلنت های دندانی در حال حاضر در دسترس هستند، و همه آنها مزایا و معایب خود را دارند. هر بیمار از نظر موقعیت خود منحصر بفرد است و این باید هنگام انتخاب نوع ایمپلنت مد نظر قرار بگیرد. سطوح ماشینی شده در مقایسه با دیگر گزینه های موجود عملکرد ضعیف تری داشته اند، از جمله سطوح زبر شده، تیتانیوم با پوشش اکسید، با پوشش کلرهگزیدین ، با پوشش سرامیک، یا تمام سرامیک. همه اینها در شرایط خاص مزایای خود را دارند، اما همه اینها در تلاش برای پیوند بهتر در یک فضای پاکیزه نگه داشته شده هستند.

عوامل مربوط به فرایند جراحی

جابجا شدگی ایمپلنت، در لایه پایه ای استخوان می تواند منجر به شل شدن یا شکستن بخش های مختلف شود. مخصوصاً در طول جایگذاری مستقیم پس از کشیدن دندان، محل باید پاکیزه و عاری از هر گونه بافت نکروتیک (مرده) یا بیماری باشد. استخوان کورتیکال متراکم دیواره های حفره باید برداشته شود در حلی که باید مراقب بود گرمای زیادی تولید نشود، محل شستشو داده شود و ضد عفونی شود، و خود ایمپلنت باید استریل باشد. در یک مطالعه اشاره شده است که ترومای جراحی و کیفیت و کمیت استخوان مهم ترین عوامل ریشه ای مهم هستند که در شکست زود هنگام ایمپلنت های دندانی دخیل هستند.

عفونت لثه

عواملی مانند دیگر قسمت های ژینژیویت و پریودنتیت، مخصوصاً روی دندان های نزدیک به یک ایمپلنت، و نیز بهداشت عمومی دهانی بیمار، باید مد نظر قرار بگیرند. اجسام خارجی مانند سمان زبر، یا ذرات غذا نیز تحت عنوان ایجاد کننده التهاب شناخته شده هستند که مدت کوتاهی پس از جایگذاری منجر به شکست ایمپلنت های دندانی می شوند.

با پی بردن به شکست طولانی مدت، اینها از جمله مشکلاتی هستند که پس از جوش خوردن استخوان اطراف ایمپلنت را ایمپلنت رخ می دهد، و معمولاً شبیه همان دلایلی هستند که افراد دندان های طبیعی خود را از دست می دهند. عوامل خطرزایی مانند بهداشت دهانی ضعیف، ساییدن و فشردن دندان ها روی یکدیگر (دندان قروچه یا براکسیسم)، کشیدن سیگار، بهداشت دهانی عمومی ضعیف، فشار زیاد، و کیفیت و کمیت استخوان، همگی مشکلاتی هستند که می توانند منجر به شکست ایمپلنت، حتی پس از پیوند و جوش خوردن موفقیت آمیز آنها با استخوان شوند.

در سال ۲۰۱۵ یک دسته از متخصصان کاشت ایمپلنت مطالعه سیستمیکی انجام دادند و به شیوع موکوزیت اطراف ایمپلنت های دندانی در ۴۳% و پری ایمپلنتایتیس در ۲۲% موارد پی برند و مشخص شد عدم درمان های پیگیر و حمایتی منظم در بیمارانی که موکوزیت اطراف ایمپلنت دارند با افزایش خطر بروز پری ایمپلنتایتیس همراه بودند… نشان داده شده است بیمارانی که کنترل مکانیکی پلاک های دندانی را (با مسواک های دستی یا برقی) انجام می دهند، این کار یک اقدام پیشگیرانه مؤثر است؛ مداخلات تخصصی و حرفه ای شامل دستور العمل های بهداشتی دهان و رسوب زدایی مکانیکی نشان داده اند که می توانند به کاهش علائم و نشانه های بالینی التهاب کمک کنند؛ و دریافته شد که اقدامات دیگر که در کنار آنها انجام می شوند (ضد عفونی کننده ها آنتی بیوتیک های موضعی و سیستمیک، ابزارهای پولیش کننده هوا) نمی توانند به بهبود مؤثر روش های تخصصی کمک کنند که با هدف برداشتن رسوب ها به منظور کاهش علائم و نشانه های بالینی التهاب انجام می شدند.

عفونت ایمپلنت

عفونت ایمپلنت

به عبارت دیگر، تمرکز پیشگیری از بیماری ها و کنترل موکوزیت اطراف ایمپلنت عموماً روی کشف زود هنگام مشکل و اقدام به موقع دندانپزشک از طریق ابزارهای فیزیکی و علمی است، و این کار با کنترل التهاب از طریق برداشتن پلاک ها انجام می شود. گروهی که در حال کار روی این موضوع بودند ابراز داشتند که شواهد اندکی وجود دارند که نشان می دهند خدمات کمکی مفید واقع می شوند. با این حال، تحقیقاتی که با جزئیات بیشتر صورت گرفته اند حاکی از این هستند که، به طور کلی، اگر تنها سطح صاف و صیقلی اباتمنت بدون پوشش باشد و ساختمان زبر ایمپلنت قابل دسترسی نباشد، جرم زدایی دستی تنها به اندازه روش های دیگر موفقیت آمیز است. با این حال، وقتی سطح زبر ایمپلنت که برای اسئواینتگریشن مهم است بدون پوشش باقی می ماند، هنوز هم جرم و رسوب زدایی دستی برای برداشتن تکه های بزرگتر جرم ها نیاز است. ابزار رسوب زدایی هوا بهترین عملکرد را در دسترسی به همه قسمت های ایمپلنت شامل نوک های رزوه ها و بین آنها دارد.

به نظر می رسد که هنوز هیچ اتفاق نظری وجود ندارد روی اینکه کدام دستگاه های جرم زدا بهترین عملکرد را دارند. گفته شده است که کورت های رزینی یا نایلونی و آلتراسونیک هایی با سری پلاستیکی، در مقایسه با جرم گیرهای استیل یا تیتانیومی، کمترین تأثیر را روی سطح ایمپلنت دارند. با این حال، ابزارهای پلاستیکی نیز ذراتی روی سطح زبر ایمپلنت ها به جای می گذارند، در حالی که احتمال کمتری وجود دارد که این اتفاق با استفاده از جرم گیرهای دیگر رخ دهد. برداشتن کامل رسوب های باقی مانده و بیوفیلم ها با ایجاد کمترین تغییرات در سطح ایمپلنت های دندانی، با ابزارهای هوا و پودرهای گلیسین یا اریتریول قابل انجام است.

اگر پری ایمپلنتایتیس (پس از اینکه اسئواینتگریشن سطح اولیه انجام شد) به سطح متوسط ۳ تا ۴ میلی متر CAL برسد، باید تصمیم بگیریم به فکر درمانی فراتر از رسوب زدایی پیشگیرانه باشیم. خارج کردن ایمپلنت های دندانی قبل از آنکه تحلیل استخوان متوسط تا شدید اتفاق بیفتد، اغلب هنوز هم مداخله پیشنهادی است. با این حال، روش های درمانی جدید مورد بررسی قرار گرفته اند و بر عکس کردن روند پری ایمپلنتایتیس را ممکن ساخته اند. رسوب زدایی پاکت های پریودنتال با جراحی و ضد عفونی کردن بدنه ایمپلنت ها برای متوقف کردن روند بیماری الزامی هستند. مداخلات باید شامل جراحی پریودنتال برای باز کردن فلپ (تکه بافت) و برداشتن پوشش روی ایمپلنت حاشیه های استخوانی ناقص باشد.

سپس، برداشتن هر گونه استخوان یا بافت نکروز شده ای، رسوب، جرم، و بیوفیلم، به منظور ضد عفونی سازی بدنه ایمپلنت و پاکسازی محل ممکن است انجام شود. این کار می تواند با کمک مواد شیمیایی، لیزر، یا روش های رسوب زدایی با فشار هوای اریتریول یا گلیسین کامل شود. همه این روش ها مزایا و معایب خود را دارند اما مواد شیمیایی و روش های رسوب زدایی با هوا بیشترین نتایج مثبت را در مقایسه با لیزر دارند، زیرا مشکلات گرما و ضد عفونی سازی صحیح بافت بوجود می آیند که مانع بهبود صحیح می شوند. باز هم باید اشاره کنیم، عواملی که منجر به بروز پری ایمپلنتایتیس می شوند باید مد نظر قرار داده شوند و برای آنکه درمان موفقیت آمیز باشد، برطرف شوند.

عفونت ایمپلنت

عفونت ایمپلنت

اگر لازم است ایمپلنت خارج شود، اغلب جایگزینی برای آن در نظر گرفته می شود: “جایگزین قرار دادن برای ایمپلنت اغلب برای شکست زود یا دیر هنگام ایمپلنت های دندانی، گزینه ای شدنی است، با این حال، عوامل خطرزای تغییر پذیر قبل از پیشروی برای جایگزین قرار دادن برای ایمپلنت کنترل شوند. این عوامل عبارتند از سن بیمار، وضعیت پزشکی او، کشیدن سیگار، بهداشت دهانی، وضعیت اقتصادی، خواسته ها ی بیمار و قابلیت دسترسی به محل از نظر آناتومیک. نرخ کلی ۳/۸۶% نجات ایمپلنت های دندانی پس از درمان مجدد حاکی از این است که اکثر شکست های اولیه ایمپلنت های دندانی به احتمال زیاد با ریسک فاکتورهای تغییر پذیر قابل ارتباط هستند، از جمله ساختار ایمپلنت، محل آناتومیک آن، عفونت، و بارگذاری بیش از اکلوزال.

در انتها، به نظر می رسد اندکی اتفاق نظر در تحقیقات وجود داشته باشد، و بنابراین اتفاق نظر اندکی در مورد مشخص نمودن با قطعیت اینکه آیا ایمپلنت ها با شکست مواجه خواهند شد یا خیر وجود دارد، و با همه عوامل دخیل در آن، به صورت کاملاً واضح می تواند مشاهده نمود چرا. با این حال ما در تلاش هستیم تا درک بیشتری از ریسک فاکتورها کسب کنیم، و وقتی نوبت به چگونگی مدیریت ایمپلنتی می رسد که با شکست مواجه شده است، هنوز هم ترکیبی از ریسک فاکتورها با یکدیگر می تواند ما را در کمک به بیماران در روند تصمیم گیری آنها هدایت کند.

عفونت ایمپلنت

عفونت ایمپلنت

با درک خطراتی که می توانند منجر به شکست ایمپلنت شوند، دندانپزشکان می توانند برای مداخله در طول مراحل اولیه موکوزیت اطراف ایمپلنت های دندانی و پری ایمپلنتایتیس مجهز باشند، بیماران خود را در مورد عواملی که می توانند منجر به بروز پری ایمپلنتایتیس شوند آموزش دهند، بررسی کنند تا ببینند آیا می توان این عوامل را به خوبی در منزل و مطب مدیریت کرد یا باید به فکر ارجاع بیمار به پریودنتیست بود. با در نظر گرفتن ریسک فاکتورهای منحصر بفرد بیماران، می توان به بیماران کمک کرد اطلاعاتی که دارند را در کنار یکدیگر قرار دهند تا تصمیم بگیرند کدام گزینه می تواند برای آنها بهترین باشد- تا سعی کنند ایمپلنت بیمار خود را نجات دهند، به فکر جایگزین برای آن باشند، یا به فکر جایگزین دیگری برای ایمپلنت خود باشند.