شاید دندانپزشک به شما گفته باشد دندان شما به ترمیم و درمان نیاز دارد اما مطمئن نیستید چه درمانی است و چه گزینه های دیگری وجود دارند. به همین دلیل در این مقاله قصد داریم نگاه کوتاهی داشته باشیم به چهار گزینه درمانی که علیرغم کار مشترکی که انجام می دهند، تفاوت های جزئی با یکدیگر دارند.
اینله و آنله و روکش دندان
پر کردن دندان
یکی از اساسی ترین کارهایی که برای ترمیم دندان انجام می شود پر کردن آن است. برای این منظور ساختار پوسیده دندان با دریل تخلیه می شود و به جای آن مواد کامپوزیت (سفید) یا آمالگام (نقره ای) قرار می گیرد.
اینله و آنله و روکش دندان
اینله
اینله عموماً زمانی استفاده می شود که حفره ایجاد شده در نتیجه پوسیدگی نسبتاً بزرگ است و با پر کردن ساده قابل ترمیم نیست. اینله به شکل یک قطعه یکپارچه و محکم ساخته می شود تا متناسب با اندازه و شکل خاص حفره باشد. سپس این قطعه به داخل دندان چسبانده می شود.
اینله و آنله و روکش دندان
آنله
آنله اندکی از اینله بزرگتر است اما روکش هم نیست. ویژگی اصلی این نوع ترمیم این است که روی کاسپ دندان را پوشش می دهد و به شکل یک قطعه یکپارچه و محکم ساخته می شود.
اینله و آنله و روکش دندان
روکش دندان
این نوع ترمیم دندان به جای اصلاح دندان، بیشتر نوعی جایگزین برای آن است، زیرا بزرگ است و برای وضعیت های جدی تر استفاده می شود. پس از تخلیه قسمت های پوسیده دندان، یک کلاهک، یا همان روکش، روی دندان قرار می گیرد. روکش دندان زمانی استفاده می شود که آسیب دیدگی دندان آنقدر زیاد است که برای برخورداری از سلامت کامل و عملکرد صحیح باید به طور کامل پوشش داده شود.
اینله و آنله و روکش دندان
تفاوت اینله و آنله و روکش دندان
اینله و آنله شبیه روکش هستند اما در صورتی استفاده می شوند که هنوز بخش بزرگی از دندان سالم باشد و با اندکی مواد ترمیم می تواند سلامت و عملکرد خود را باز یابد. اینله و آنله را می توان از پرسلاین، طلا، یا رزین کامپوزیت ساخت. این قطعات به قسمت آسیب دیده دندان چسبانده می شوند. اینله، که شبیه پر شدگی دندان است داخل کاسپ (برجستگی روی دندان) نوک دندان قرار می گیرد. آنله ترمیم اساسی تری است که شبیه اینله است با این تفاوت که سطح بیشتری از داخل کاسپ، و مقداری از بخش خارجی آن را نیز پوشش می دهد. در برخی موارد که آسیب دندان آنقدر گسترده نیست که کل تاج دندان تخریب شده باشد، آنله می تواند گزینه بسیار مناسبی باشد.
در گذشته طلا ماده ای بود که برای ساخت اینله و آنله انتخاب می شد. با این حال، در سال های اخیر پرسلاین بواسطه استحکام و رنگ خود که می تواند دقیقاً همرنگ دندان های طبیعی بیمار باشد، به شهرت زیادی رسیده است.
برای قرار گرفتن اینله و آنله روی دندان، بیمار باید دو جلسه به دندانپزشک مراجعه نماید. طی جلسه نخست، ماده ای که برای پر شدن دندان استفاده شده است، و نیز قسمت آسیب دیده یا پوسیده دندان برداشته می شوند و دندان برای قرار گرفتن اینله یا آنله آماده می شود. برای حصول اطمینان از تناسب کامل آنها و مشکل نداشتن بایت، یک قالب از دندان ها گرفته می شود و برای آزمایشگاه ارسال می شود. در پایان همین جلسه ترمیم موقتی روی دندان قرار می گیرد و تاریخ جلسه بعد مشخص می شود.
در جلسه دوم، دندانپزشک ترمیم موقت دندان را برداشته و پس از حصول اطمینان از اینکه قطعه آماده شده کاملاً متناسب با اندازه دندان است، آن را با چسب مخصوص به دندان می چسباند و برای صیقلی شدن نتیجه کار، روی آن را پولیش می کند.
گاهی اوقات افراد از درد دندان پر شده خود شکایت دارند، که معمولاً به دلیل وجود ترک های بسیار ریز در سطح جونده دندان است. قرار دادن روکش روی این دندان ها درد را تا ۹۶% کاهش می دهد و اجازه می دهد این دندان ها عملکرد کاملی داشته باشند. در دندان های جلو، پر شدگی های قدیمی هم می توانند موجب تضعیف دندان شوند و هم به علت ایجاد لکه یا لب پر شدن، مشکلات “ظاهری” برای دندان بوجود می آورند. در مواردی که ونیرهای پرسلاین مناسب نیستند، روکش های پرسلاین یا بریج ها بهتر هستند. در دندان هایی که پس از درمان ریشه پر شده اند، روکش دندان می تواند از شکستن دندان پیشگیری نماید.
شاید همه فرایندهای دندانپزشکی شبیه یکدیگر باشند اما هدف ما ارائه خدماتی است که تشخیص آنها راحت نباشد. وقتی آسیب به دندان گسترده باشد، و ظاهراً قابل ترمیم نباشد، می توان از روکش های تمام پرسلاین، یا پرسلاین دارای یک لایه طلا استفاده کرد تا لبخند جدیدی برای بیمار خلق شود. این تکنیک کاملاً قابل اعتماد برای ترمیم شدیدترین مشکلات دندانی است.
روکش های دندان به شکلی طراحی می شوند که وقتی در کنار دندان های دیگر قرار می گیرند یکدیگر را تکمیل کنند و نقش مهمی در حرف زدن، جویدن، و صاف نگه داشتن دندان های دیگر دارند.
